...Maatschappij...

UWV

UWV is een bureaucratisch orgaan.

Maar je moet er mee om kunnen gaan.

Je hebt je recht op een bestaan.

Het lijkt dat het UWV dat geheel is ontgaan.

Elke keer weer die harde strijd.

Het zuigt je leeg wat je liever vermijd.

Voor jouw moeten ze dan er zijn.

Nee het verzekeringsgeld, en dan voelt niet fijn.

Je continu verdedigen en verantwoorden.

Opdat je ziek bent, men wil je gewoon niet horen.

Stellen plannen op zoals zij het willen.

De meningen tussen jouw en hen verschillen.

Men vraagt niet, hoe zal ik jou kunnen helpen.

Men zorgt dat ze je met regels overstelpen.

Het gaat niet om jou en je gezonde leven.

Het verzekerings- geld waar ze je willen uit ontheven.

Dat is het plan wat de politiek stelt.

Ziek of niet, je wordt verplicht aangesteld.

Maar de kwaliteit van het leven.

Wordt echt niet aan je gegeven.

Nee onze maatschappij is puur verrot.

Ons politiek zit verkeerd en maakt ons kapot.

Heel Nederland gaat naar de kloten.

O ik ben nu grof, het geeft nu zeker aanstoten.

Drugs verslaafden, vluchtelingen en criminelen.

Krijgen alles voor elkaar, met hun zo velen.

Maar ik, die nu eens zorg en hulp nodig heeft.

Is niet relevant, ook al vraag je het beleefd.

Ik moet strijden, om mijn uitkeringsgeld veilig te stellen.

Dat is waar het om gaat, dat kan ik me niet laten beletten.

Je gezondheid is echt een tweede gegeven.

Daar valt voor de maatschappij niet mee te leven.

Maar we hebben recht op een bestaansrecht.

Waar ik alles voor heb gegeven en vecht.

Mijn doel is een gezond en een liefdevol leven.

Dat is niet wat het UWV mij kan geven.

Maar ik zal er mee leren om moeten gaan.

Met dit grote bureaucratische machtsorgaan.

En het spel met mijn ziek zijn met ze spelen.

Voor een aangenaam en een gezond leven.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Maatschappij

De maatschappij, wat is er aan de hand in dit land.

Regels op regels, wetten overrulen elkaar.

Burgers zijn nummers, het voelt zo raar.

Ik heb het vertrouwen verloren.

Nederland kan mij niet meer bekoren.

Machtsvertoon, van andere rassen.

Die keer op keer ons doen verrassen.

Een regering, die alleen voor zichzelf staat.

Ons als burger dom houd en verlaat.

Nee, niemand is meer te vertrouwen.

Enige wat ik kan, is alles maar aanschouwen.

Mijn hoofd schudden en zien wat gebeurt.

In ons land zoveel pijn en verdriet, mijn hart verscheurd.

Over de gewone burger wordt niet gedacht.

Nee Nederland is door onze regering verkracht.

Vrijheid van meningsuiting, dat mogen we wel vergeten.

Een semi-democratisch land zo geheten.

Een Nederlander is geen Nederlander meer.

Waar liggen mijn roots. ik weet het niet meer.

Meerlander zullen we in de toekomst gaan heten.

Wij moeten maar van alle culturen eten.

De Nederlandse cultuur raakt in het verschiet.

Ik kijk er naar met pijn in mijn hart en verdriet.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Vals

Ben ik vals, als ik mijn tanden laat zien??

Ben ik vals, als ik schrik en dan bijt??
Ben ik vals, als ik mijzelf verdedigd??
Ben ik vals, wanneer ik mijn baasje zijn agressie bevredigd??
Met valsheid wordt ik beschreven.
Door de mensheid, in een hoek gedreven.
Wij worden gemaakt en gebroken.
Door de maatschappij gewroken.
BEDANKT!!!!!!!!

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

SOCIALE MEDIA

Integreren van sociale media.

Gebukt onder anonimiteit,
waar de mensen zich in bevrijd.
Alles wordt veroorloofd, lief
en aardig zijn tot haat dragende nijd.
Volwassen mensen die zich verlagen,
normen en waarden vervagen.
Respect is ver te zoeken
Elkander afmaken, misselijk,makend
Men kent geen grenzen, onbeheerst
elkaar verwensen.
Dat is integreren van ASOCIALE MEDIA

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

MAATSCHAPPIJ

De maatschappij, wat is er aan de hand in dit land.

Regels op regels, wetten overrulen elkaar.

Burgers zijn nummers, het voelt zo raar.

Ik heb het vertrouwen verloren.

Nederland kan me niet meer bekoren.

Machtsvertoon van andere rassen.

Die keer op keer ons doen verrassen.

Een regering die alleen voor zichzelf staat.

Ons als burger dom houd, en verlaat.

Alles hebben ze van me afgenomen.

Mij bedrijf ,mijn leven en mijn dromen.

Nee niemand is meer te vertrouwen.

Enige wat ik kan, is alles maar aanschouwen.

Mijn hoofd schudden en zien wat gebeurt.

In ons land zoveel pijn en verdriet, mijn hart verscheurd.

Over de gewone burger wordt niet gedacht.

Nee Nederland is door onze regering verkracht.

Vrijheid van meningsuiting mogen we wel vergeten.

Een semi-democratisch land zo geheten.

Een Nederlander, is geen Nederlander meer.

Waar liggen mijn roots, ik weet het niet meer.

"Meerlanders" zullen we in de toekomst gaan heten.

Wij moeten maar van alle culturen eten.

Maar de Nederlandse cultuur raakt in het verschiet.

Ik kijk er naar met pijn in mijn hart en verdriet.

Geschreven door Paula Waterbeek @copyright

MIJN GEDICHT

Wat is een leven zonder leven. ??

Geen pijn oorlog en verdriet.

Is dat de essentie van het leven?

We willen het wel horen maar doen het niet.

Het dagelijkse leven, is dat leven??

Ritme, eten, werken en/of een gezin.

Daar zit leven, met daarin alle ingrediënten.

Dit willen we horen maar heeft dat zin??

Het maatschappelijk leven, horen wij zo te leven??

Regels, wetten en structuur.

Is dat het leven het maakt het soms zuur.

Is dit wat we willen, het leven is zo duur.

Het dagelijks leven ligt bij jouw zelf.

Heuvels en dalen, pijn en verdriet.

Vreugde, plezier, genieten van elke uur.

Ritme eten, werken en structuur.

Het dagelijkse leven, durft dit te leven

ook is het soms zuur.

Het dagelijkse leven is een groot avontuur.

Het dagelijkse leven.