...Verdriet...

Kleine jongen

Ik heb je bijna 9 maanden gedragen.
Met grote liefde, tederheid en volle overgaven.
Je werd een aantal weken te vroeg geboren.
Een klein lief ventje, zo teer en bekoren.
In de couveuse werd je gebracht.
Mijn klein jongen, ik geef je moed en kracht.
Ik zie je kleine handjes en voetjes.
Je bent zo teer en zacht, zo zoetjes.
Zes weken mocht je bij ons zijn.
Het was kort, maar bijzonder- zo fijn.
Maar plots heb je toch het leven gelaten.
Maar ons, nee ons. heb je nooit verlaten.
Mijn kleine jongen, je bent altijd in onze gedachten.
Wat onze pijn en verdriet, doen verzachten.
Het is nu weliswaar, negen jaar geleden.
Dat jij, onze zoon is overleden.
We zullen je altijd blijven missen.
En niemand zal onze gedachten kunnen wissen.
We zullen altijd aan je blijven denken.
En onze liefde en warmte aan je schenken.
Je zult altijd onze harten doen verblijden.
Je geeft ons het gevoel van warmte en geluk,
wat altijd tussen ons zal blijven.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Ik voel me rot

Ik zit niet lekker in mijn vel.

Je kent het wel.

Doelloos, radeloos.

Wat ik niet verkoos.

De pijn van binnen.

Niets aan te beginnen.

Je voelt je rusteloos.

Zo onbestemd, zo boos.

Je bent jezelf kwijt.

Wie ben ik, niets wat bevrijd.

Je hart gaat wild tekeer.

Je voelt je rot, ik wil dit niet meer.

Rare gevoelens slaan om je oren.

Bedruk, angstig, somber ik wil dit niet horen.

Hoe kan je eigenlijk je zo verliezen.

Je snapt het niet, je staat te briesen.

Je voelt je zo verloren.

Zo rot als nooit tevoren.

Het leven is kort.

Wanneer wordt het voor me op geschort.

Want ik wil leven.

Genieten, vreugde beleven.

Gelukkig zijn, zonder pijn.

Wat een bevrijding zal dit zijn.

Ja ik voel me zo rot.

Ben van binnen totaal kapot.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Een traan

Een traan, glijdend over de wangen.

Je tong tikt het aan.
Je lippen proeft het zilte zout.
Een traan van geluk, verdriet
en van blijheid.
Een explosie van emotie.
Een traan, een druppel van zuiverheid.
De traan wordt geboren.
Langzaam laat hij zich gaan.
Een traan, van opluchting en vrijheid.
Zwaarte van het natte vocht valt van je af.
Laat een spoor achter van het zilte zout.
Een traan, wat wordt geboren.
Onbewogen, wachtend op te gaan.
Ze rolt zacht glijdend over de wangen.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Eenzaam

Eenzaam, alleen.

Alles komt op je af.

Tussen vier muren.

Geen buitenlucht.

Weinig mensen om je heen.

Wat houd jouw op de been.

Kinderen en vrienden zijn ver weg.

Spontaniteit, Onmogelijk.

Eenzaamheid is onomstotelijk.

Eenzaamheid weegt zwaar.

Opnieuw beginnen.

Vrienden vinden.

Nieuw leven opbouwen.

Vertrouwen zien te winnen.

Alles heeft zijn tijd.

Je wilt zo graag.

Maar het gaat zo traag.

Zo dichtbij, tastbaar.

Het voelt zo raar.

Het is bereikbaar.

Verveling, beleving

Je wilt zo graag die streling.

Moed en kracht.

Deze energie geeft weer macht.

Positiviteit met eenzaamheid.

Een vreemde verdeeldheid.

Maar er komt een eind.

Het onbewuste seint.

Bewustwording.

Je legt je erbij neer.

Een leer proces.

Nieuwe kering.

Eenzaamheid gaat voorbij.

Start een nieuw bladzij.

Loslaten.

Bedaren, laat het varen.

Geef je over.

Verover.

Voel je bevrijd.

Weg met deze eenzaamheid.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Moeilijk opvoedbaar

Moeilijk opvoedbaar.

Machteloos en erg zwaar.
Niet behandelbaar.
Ongelooflijk maar waar.

Altijd op je hoede zijn.
Het zorgt voor hoofdpijn.
Hanteert een strakke richtlijn.
Elke dag die zenuwpijn.

Dan die machtsstrijd.
Wat je niemand benijd.
Elke keer die dwaasheid.
Gaat door tot in de eeuwigheid.

Je wordt het strijden moe.
Waar gaat dit naar toe.
Machteloosheid slaat toe.
Moeilijk opvoedbaar is nog taboe.

Strijden neemt de overhand.
Haakt af en neemt afstand.
Hard nodig die bijstand.
Je voelt je zo gênant.

Dat eeuwige verantwoorden.

Niemand gelooft jouw woorden.
Je wil dat ze je horen.
Maar dit alles is moeilijk te verwoorden.

Maar je leven gaat door.
Niemand geeft gehoor.
Je vecht elke dag ervoor.
Je eindigt op een dood spoor.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Borderline

Liefde geven, delen en ontvangen,

geheel onbevangen.
Liefde voor je kinderen, schoon kinderen en je vriend.
Maar een springt eruit en neemt de liefde, die ze niet verdiend.
Jaloersheid, negatief, geen gastvrijheid, asociaal gedrag.
Je geeft al je liefde ook aan haar,
maar dit had ik in niet verwacht.
Verdriet machteloos gevoel, ergernis,dat is wat ik voel.
Geen sfeer, gezelligheid en welkom,
geen greintje blijheid is wat ik bedoel.
Het verpesten voor ons allen, "waarom?"
je vraagt je het af, tot je grote spijt.
Je geeft je hart, je voelt je verward, het is niet
wat je krijgt.
Maar je geeft het voor hem en de anderen,
daar kan niemand iets aan veranderen.
Je toont je goede wil, je wilt niet anders
je bent het draaiende spil.
Ik ga weg met een kater en verdriet, maar nee, zij ziet het niet.
Op weg naar huis met een gebalde vuist.
Ze stoot ons af dat is het'm juist.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Waarom

Waarom zoveel pijn en verdriet.

Waarom ziet men mijn lichamelijke gebreken niet.
Waarom kan ik mijzelf niet zijn.
Waarom dit machteloos gevoel, het doet zo'n pijn.
Waarom wordt ik telkens met het verleden geconfronteerd.
Waarom voelt dit dan zo verkeerd.
Waarom mag ik nu niet genieten.
Waarom kan ik mijn gedachten niet leeg gieten.
Waarom dit alles het doet zo pijn.
Waarom mag het niet zo zijn.
Waarom breek het me af, het voelt niet fijn.
Waarom kan ik eenvoudig niet gelukkig zijn.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Ontgoocheling

Waarom moet ik me zo bewijzen.

En moet ik het verleden op mijn bordje krijgen.
Ik heb alles op mijn schouders genomen.
Ben nog niet eens, uit mijn eigen ellende gekomen.
Alles is van mij ontnomen, mijn geluk, mijn leven, en ben aan de dood ontkomen.
Plots vindt ik mijn geluk en liefde weer.
Ik dacht, nu verdwijnt alle mijn pijn en zeer.
Maar het tegendeel is waar, het voelt allemaal zo verdomde zwaar.
Opdat ik voor dit nieuwe leven hebt gekozen.
Liefde, warmte, vertrouwen wat mij laat blozen.
Krijg ik geen tijd om mijn eigen verdriet te verwerken.
Om mijn lijf en geest te laten versterken.
Ik heb ook de wonden van dit nieuwe leven gekregen.
Wonden die moeten helen, wonden van het verleden.
Ik heb gedaan wat ik kon, ik wist waar ik aan begon.
De hulp gegeven van diep uit mijn hart.
Wat liefdevol wordt ontvangen, door mijn lieve schat.
Maar mijn eigen sores en verdriet aan de kant gezet.
Helaas mijn eigen wonden zijn nog open, ik ben nu aan zet.
Soms wordt er nagedacht vanuit het verleden.
Wat mij erg raakt, ze vergeten mij, het zijn de omstandigheden.
Ik heb zo'n pijn ik heb zo'n verdriet.
Sta machteloos, ik wordt boos en huil en verschiet.
Het wordt nu tijd dat ik voor mijzelf gaat opkomen.
Laat mij maar in mijn gedachten, en in mijn dromen.
Mijn wereld is nu zo klein, ik laat mijn ziel niet ontnemen.
Want ik wil ook geluk, liefde in dit leven.
Ik laat mijn eigen ik,
door niemand, maar ook door niemand meer uit lenen.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Bedankt

Na geluk komt er weer iets dat maakt je
letterlijk stuk, zo onverwachts en uit het niets.
Ongeloof en verwarring, boos en verdriet.
Waarom moet dit zo, ik snap het gewoon niet.
Ben ik dan zo stom en goed gelovig of naïef.
Het lijkt er aardig op, als dit mijn levenspad is dan liever niet.
Dan de pijn, die innerlijke pijn diep van binnen, het mag niet zo zijn.
Maar na een weekend vol geluk, een dag later weer die harde klap het doet zo'n verschrikkelijke pijn.
Een droom die toch een droom is gebleven, waar ik alles voor heb gegeven.
Mijn hart, mijn liefde, mijn ziel mijn eigen ik.
Het werd gebruikt en genadeloos en hard in mijn droom geprikt.
Mag ik niet boos zijn en het hebben van verdriet, maar ja een vrouw zijn met emotie, ja dat heb je liever niet.
Want zelf confrontatie wil je liever niet, stel je voor de waarheid, die is hard iets wat je liever niet ziet.
Je geeft de spiegel voor maar uiteraard vindt je geen gehoor.
Een weekend van een grote leugen zit op mijn netvlies en in mijn geheugen.
Het was zo mooi maar helaas het is toch bij die ene droom gebleven.
Bedankt voor de liefde en de pijn die jij me hebt gegeven .

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

VECHTEN

Waar ik zo bang voor was, is gebeurd.

Incasseren, brede schouders en doorgaan.
De wereld even zwart wit gekleurd.
Hoop volledig van de baan.
Adem diep en zucht mijn eigen droom weg gerukt.
Alles lijkt mij even te ontgaan.
Nu vechtend voor mijn eigen bestaan.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

TIJN

Lieve Tijn

Zo broos als een vlinder kan zijn.
Zo kort als een vlinder het leven kan geven.
Zal jij gedragen worden op de vleugels van deze vlinder.
En zullen onze gedachten bij jou zijn.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Verdriet

Ik kus je lippen, je wangen en je traan.

Kom maar lekker in mijn armen, laat je gaan.

Ik voel met je mee, de pijn en je verdriet

Je huil in je hart, niemand die het ziet.

Ik zal er voor je zijn, en verzacht wat van je pijn.

Ik zal je steunen, je mag op mijn schouders leunen.

Ik kus je lippen, je wangen en je traan.

Kom maar in mijn armen, en laat je lekker gaan.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Intens verdriet

Je voelt je moe, de pijn slaat toe.

Je ogen vallen dicht, je ziet even geen licht.

De dagen verstrijken, je blijft maar lijden.

Het doet zo zeer, elke dag, keer op keer.

Slapen slapen dat is wat je wil,

je kunt niet anders, het is een zware pil.

Maar diep, heel diep van binnen,

begint er iets te ontginnen

Dan de verwardheid die komt,

je gelooft het niet het is waar, verdomd.

Een duidelijk signaal komt naar boven,

je durft het bijna niet te geloven

Je denkt nee dat kan niet zo zijn,

niet bij mij want het geeft zo veel pijn.

Tranen biggelen over mijn wangen.

als een kraan wijd open, ik voel een verlangen.

Want er is een heel groot gemis.

Zo erg dat mijn lijf er stuk van is.

Mijn hart is gebroken het doet zo zeer.

Geschreven door Paula Waterbeek @copyright

TELEURGESTELD

Zwaar teleurgesteld, in de mens.

Verbijsterd, ongekend.

Vertrouwen is verloren.

Afgunst, jaloezie neemt de overhand.

Strijden tegen dit kwaad.

Zorgt dat je de mensheid haat.

Machteloos en verloren.

Is weer een slachtoffer geboren.

De mens lelijk, houd van smaad.

Is jouw vriendschap het echt niet waard.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

ROUWEN

Ik rouw om het leven.

Ik rouw wat mij is gegeven.
Het bekende geluk.
Weet niet wat het is.
Teleurgesteld, moe radeloos.
Verdriet, veel verdriet en boos.
Maar zo krachtig als ik ben en sterk.
Streef naar dat ene doel.
Mijn geluk ligt daarin, zegt mijn gevoel.
Nog even doorzetten, bloed zweet en tranen.
Mijn doel zal ik gaan behalen.
En dan rest nog in mijn korte leven,
naar een ding te streven.
GELUK.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

PIJN

Soms voel ik me alleen.

De pijn en verdriet.
Niemand die dit ziet.
Ik hou me groot.
Toon me sterk en krachtig.
Soms wordt het me te machtig.
Ik zit dan alleen.
Laat mijn tranen gaan,
glijden van mijn wangen.
Mijn gedachten, nemen de overhand.
Ik kan het niet uiten,
hou iedereen er buiten.
Ik kijk terug op mijn leven.
Het beneem mij adem, heel even.
Veel gedaan ook fouten begaan.
Voor iedereen klaar gestaan.
Er is veel van mij ontnomen,
gevochten en door gekomen.
Maar ben ik gelukkig dat is de vraag,
overleven tot aan vandaag.
Dat is mijn leven.
soms te veel gegeven.
Te weinig geuit.
Ik durf te leven,
dat is een gegeven.
Maar niet zonder slag of stoot,
zal ik toch alleen blijven.
Met mijn gedachten, wat ik niet ontbloot.
Zal dit dragen tot aan mijn dood.
Durf te strijden met moet en kracht
in mij gegeven, durft vooruit te streven.
Maar ik blijf alleen,
met mijn pijn en verdriet.
Helaas niemand die het ziet.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Verdriet

Intens verdriet.

Niemand die het ziet.

Niemand die het hoort.

Verdriet wat mijn leven verstoort.

Verdriet, zo intens.

Ik voel me geen mens.

Zo boos, zo machteloos.

Dit is niet wat ik verkoos.

Verdriet, diep van binnen.

Waar moet ik beginnen.

Het is zo leeg.

Wat breng het ter weeg.

Verdriet, de pijn.

Het verloren zijn.

Zwaarmoedig gevoel.

De kilte, zo koel.

Verdriet, waar is het begrip.

Radeloos, een vreselijk dip.

Je voelt je zo lam.

Zo bot en tam.

Verdriet, het is balen.

Mijn gedachten dwalen.

Mijn hart verscheurd, mijn ziel gescheurd.

Huilen, alleen willen verschuilen.

Verdriet, geen adem meer.

Snakken naar lucht, keer op keer.

Verdriet, het zit zo diep van binnen.

Ik ben het kwijt,waar moet ik beginnen.

Geschreven door Paula Waterbeek @copyright

MILLIE

Keihard heb ik voor je vochten, een strijd tussen leven en dood.

Je hart maakt over uren, je pupillen vergroot.
Koelen, was het enige met zo' n hoge lichaamstemperatuur.
Het begon te zakken, maar het duurde nog 5 uur.
Eindelijk de eerste tekenen van leven, toonde je levenskracht.
Je blafte keek de kamer rond, wilde staan met alle macht.
Dit gaf ons goede hoop en kracht, ging aan de wandel midden in de nacht.
We hadden moed en waren blij, je werd weer vrolijk je was weer bij.
Eindelijk wilde je lekker gaan slapen, oogjes dicht en nog even lekker gapen.
Met rust en slaap, kon je weer op krachten komen.
Maar helaas, de volgende dag werd jouw leven ontnomen.
Een laatste draai om lekker te liggen, laat je nog een laatste zucht.
Je oogjes sluiten, je adem stopt naar de eeuwige rust.
Lieve Millie rust zacht

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Levy

(De naam is fictief)

Ik heb je bijna 9 maanden gedragen.
Met grote liefde,tederheid en volle overgaven.
Maar je werd een aantal weken te vroeg geboren.
Een klein lief ventje, zo teer en bekoren.
In de couveuse werd je gebracht.
Mijn klein jongen, ik geef je moed en kracht.
Ik zie je kleine handjes en voetjes.
Je bent zo teer en zacht zo zoetjes.
Zes weken mocht je bij ons zijn.
Het was kort maar bijzonder, zo fijn.
Maar plots heb je toch het leven gelaten.
Maar ons, nee ons heb je nooit verlaten.
Levy je bent altijd in onze gedachten.
Wat onze pijn en verdriet doen verzachten.
Het is nu weliswaar negen jaar geleden.
Dat jij onze Levy bent overleden.
We zullen je altijd blijven missen.
En niemand zal onze gedachten kunnen wissen.
We zullen altijd aan je blijven denken.
En onze liefde en warmte aan je schenken.
Je zult altijd onze harten doen verblijden.
Je geeft ons het gevoel van warmte en geluk,wat altijd tussen ons zal blijven.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Blij zijn

Genieten en blij.

Dat is heel moeilijk voor mij.

Genieten doen ik elke dag.

Maar waar is dan mijn lach.

Vele dingen ervaar ik als fijn.

Maar waarom die innerlijke pijn.

Mijn schouders voelen erg zwaar.

Een belasting, het voelt zo naar.

Ik kan niet meer dromen.

Bang, dat het op me af zal komen.

Genieten en blij, liggen dicht bij elkaar.

Maar is niet altijd herkenbaar.

Ik zal zo graag weer blij willen zijn.

Met mijn hart vol vreugde, en zonder pijn.

Genieten en blij zijn tegelijkertijd.

Lijkt me heerlijk, zo licht en bevrijd.

Ja ik ben een sterke meid.

Maar niet altijd zoals het lijkt.

Vele begrijpen het niet.

En dat doet me wel eens verdriet.

Want mijn uitleg van mijn innerlijke pijn.

Is zo moeilijk om begrijpbaar te zijn.

Er speelt van alles door mijn hoofd.

Wat de straling uit mijn ogen verdooft.

Gelukkig kan ik leven en geniet.

En zing het leven toe met een lied.

De blijheid, zit even ver verborgen.

Maar mijn hart zal het terug bezorgen.

Ik sta dan op met frisse moed.

En zie een glimlach met blij gemoed.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Ik ben kapot

Pijn ik ben kapot.
Moe ik voel me verrot.
Energie is geweken.
Uit mijn lijf, en mijn leven.
Zwaar vermoeid, uitgezogen.
Door de maatschappij bedrogen.
Gebroken en verlaten.
Wat een mens al niet kunt verdragen.
Verantwoorden, bewijzen.
Je haren die ten bergen doen reizen.

Geloof, en vertrouwen.
Waar kun je nog op bouwen.
Liefde en haat.

Staan zij aan zij, op dezelfde levensdraad.
Gezondheid en geluk.

Mijn leven, alles is stuk.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Mijn vriendin

Ik heb een lieve vriendin verloren.

Maar ik kan mijn gevoel niet goed verwoorden.
Ze was mijn alles,mijn leven mijn ziel.
Haar liefde en vertrouwen is waar ik voor viel.
Ik weet dat ze altijd bij me zal zijn.
In mijn hart mijn leven, dat voelt zo fijn.
Maar ze heeft het aardse leven nu verlaten.
Het voelde aan, of ik werd ader gelaten.
De pijn,de stroming van het bloed.
Mijn innerlijke ik is kapot, het voelt zo niet goed.
Ik verzamel mijn kracht en moed bij elkaar.
Om verder te gaan, niet alleen voor mij maar ook voor haar.
Mijn troost zal ik bij haar vinden.
Een van de mooiste dingen wat ons aan elkaar verbinden.
Ik zal met al mijn liefde altijd aan haar denken.
Mijn hart, mijn ziel, zal ik aan haar schenken.
Ik weet dat ik haar heel erg in mijn leven zal missen.
En dit is wat ik mijn leven voor haar wil beslissen.
Ik ga door met mijn leven met haar in mijn hart.
Positief, soms met verdriet maar wel met een lach.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

ROZEN

Rozen, rozen, zoveel rozen voor mijn aangezicht.

Ik lig op bed, lekker warm met mijn ogen dicht.

Keer op keer wanneer ik mijn ogen sluit, zijn dit de beelden waarop ik stuit.

Wel is waar een fijn moment, wat mijn rust en ontspanning geeft.

Dagen kan ik verslijten met overpeinzingen wat mijn lichaam doet verstijven

.Pijn vanaf mijn tenen tot boven aan, ik voel het door mijn lijf en leden gaan.

De tijd is gekomen om het van me af te schrijven, voor mijn behoud en mijn denken voor te blijven.

Verwerken dat is een feit, het neemt veel van mij in beslag, maar ik neem de tijd.

Soms dan ben ik verdrietig en zo moe, dan weet ik de pijn slaat dan meteen weer toe.

Ik geef me over en pluk de dag, wat deze opdat moment van mij verwachten mag.

Er zijn vele fijne momenten, zoals mijn nieuwe liefde die zoveel warmte en veiligheid geeft, dat zijn de dingen waarvoor ik leef.

Positief in het leven staan is voor mij pluk de dag, mijn motto waar ik voor kan gaan.

Rozen ik zie rozen zoveel rozen, het geeft een glimlach het doet mij blozen.

Een fijn moment voordat ik ga slapen, een spiritueel gevoel een fijne herinnering voor de komende dagen.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Tekst hier invullen...