...Reuma...

Verslagen

Onbestemd, depressief.

Pijn, vermoeidheid.
Geen bestemd offensief.
Laten gaan, geen bestaan.
Het kent geen naam.
Donkere wolken,
Kou en ellende.
Nu nog de dag volbrengen.
Naar vervelend.
Slaperig, gaperig.
Geen lach maar een traan.
Ik moet me laten gaan.
Stijf en stram.
Vervelend, ik voel me lam.
Moe geslagen, ik voel me zo verslagen.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Ongeloof

Het val tegen, ik moet het gaan afwegen.
Gewoon accepteren, wat ik moet leren.
De slechte dagen, is niet te verdragen.
Pijn, machteloos, vooroordelen, is niet te delen.
Niemand die het aan je ziet.
Het geeft je zoveel verdriet.
Het oordeel van menigeen is aldaar.
Zichtbare gebreken dat is achtbaar.
Maar reuma waar wij onder lijden.
Is voor niemand te benijden.
Met slechte dagen ben je thuis.
Op de bank, onder een deken voor de buis.
Velen dagen dat je bijna niets meer kan .
Je wilt zo graag, de pijn, je baalt ervan.
Ik wil zo graag spontaan in een auto kunnen rijden.
O maar even mijn kinderen te komen verblijden.
Maar je bent aan huis gebonden.
Energie opladen, om verder te gaan ongeschonden.
Ik voel me zo verward en zo moe.
Ik ben aan een pijnloze dag toe.
Maar helaas staat dit niet te gebeuren.
Jammer helaas deze ziekte is te betreuren.
Meestal ben ik positief, maar nu even niet.
Ik heb een kruk moeten halen, mijn gedachten dwalen.
Het is een ondersteuning voor mijn slechte dagen..
Maar ik ben nog zo jong ik wil dit nog niet dragen.
Daar komt acceptatie om de hoek kijken.
Leer het nu, doe het nu, het zal je verblijden.
Heel mijn leven zal ik moeten strijden.
Tegen pijn, vooroordelen, niets meer kunnen,
het is niet meer te vermijden.
Ja het valt zo tegen, soms kan je er niet meer tegen.
Maar liefde, positiviteit, proberen genieten, is zeker af te wegen.
Om vrolijk met weinig energie door te gaan in dit leven.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Ik heb Pijn

Pijn, wat kan het zijn .

Het doet zo vreselijke pijn.

Elke dag weer, keer op keer.

Het is niet leuk meer.

Vermoeidheid slaat toe.

Je wordt zo vreselijk moe.

De energie raakt op.

Je leven staat op zijn kop.

De wereld wordt klein.

Door deze ondragelijk pijn.

Ik wilde nu heel even.

dat de pijn uit mijn lijf wordt gedreven.

De pijn is er elke dag weer.

Je hart bloed, je wilt dit niet meer.

Pijn ik wil er naar streven.

Dat eens de pijn, uit mijn lijf wordt verdreven.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Mijn gevoel

Ik zit op mijn luie stoel.
En denk wat is nu mijn doel.
Een fijne dag, zonder pijn dat is wat ik bedoel.
Ik kijk om me heen, rust, genieten ,ontspanning is wat ik voel.
Mijn gedachten zijn leeg,mijn lijf is zwaar van de oefeningen die ik kreeg.
Wat is nu mijn streven, mijn gedachten gaan nog heel even.
Gewoon een heerlijk pijnloos leven, vol liefde en geluk dat is mijn streven.
Ik verzamel moed en kracht om door te zetten met alle macht.
Gemakkelijk zal het niet zijn, maar vandaag even geen pijn.
Poedelen in het bronwater, lekker genieten je hoort het geklater.
Het water 37 graden, heerlijk zout, je voelt even geen gewicht, ik laat lekker alles even varen.
Gewoon doen het mag, lief voor jezelf zijn, schaamteloos het voelt erg fijn.
Niemand pakt dit van me af, het klinkt misschien heel erg maf.
Voor jezelf leren opkomen, een leer proces in het leven, ik begin het nu te tonen.
Altijd voor anderen klaar hebben gestaan, en wat stalen ze weg, al mijn eer en faam.
Egoïstisch, ikke ikke en de rest kan stikken.
Maar wanneer de tijd eindelijk voor mij was gekomen, wordt plots alles van je afgenomen.
Nu even niet, ik laat me niet meer gebruiken, ik laat mijn gedachten even verstuiven.
De tijd voor mij, is nu eindelijk aangebroken.
Ja ik kan nu genieten van het leven, steeds meer waar ik nu aan hebt geroken.
Oefeningen, rust, relaxen, genieten, lavendelen en in het bronwater, ik hou dit vast ook voor later.
Genieten van alles wat aan ons wordt gegeven, ja dat is nu mijn leven en mijn streven.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Ontdaan

Ik ben zo ontdaan, het is me even ontgaan.

Hoe sta ik in het leven, ik weet het niet meer.
Het duurt. het lijk wel eeuwen.
Ik voel me alleen en eenzaam, ik weet niet meer hoe ik ermee om moet gaan.
Mijn lichaam slaat toe, ik voel me zo moe.
Ik heb gekozen voor het medisch kuren wat 18 weken zal gaan duren.
Het is ontspannend en ervaar het als fijn.
Even niets om me heen, zelfs even zonder pijn.
Maar dan, de klap komt eraan het is zo frustrerend ik voel me zo ontdaan.
Ik ben nu 44 jaar, ik ben kapot, moe, ja het is waar.
Mijn lichaam geeft nu aan, het is klaar je moet je laten gaan.
Ik ben zo moe, en nog steeds geef ik er niet aan toe.
Mijn gevoel zegt dat ik het niet kan geloven, alles is van mij beroven.
Maar ik zet door met positieve kracht, ik ga ervoor.
Tranen over mijn wangen, ik voel me zo machteloos het maakt me zo boos.
Ik die altijd zo bezig was, een bezig bijtje ja niemand benijd je.
Want deze ziekte heeft toegeslagen, ik voel me lam en verslagen.
Maar een wens is wat ik wil zijn, een vrolijk, gelukkig mens en zonder pijn.
Ik ga ervoor en blijf gewoon medisch kuren, hoelang het ook mag duren,ik ga ermee door.
Want ooit zegt mijn lichaam, wijfie je bent goed op weg, ga gewoon ervoor.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Pijn

De pijn, is ondragelijk.

De pijn, is moordend.

De pijn, is frustrerend.
De pijn, is geniepig.

De pijn, is er altijd.

De pijn, doet lijden.

De pijn, is gemeen.
Fuck de pijn, ik ga er dwars door heen.,

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

REUMA

Ik voel me ellendig, met dit zomerse weer.

Heel mijn lijf is pijnlijk, en doet zeer.

Regen, en hoge mate vocht in de lucht.

Maakt mij moe, ellendig, ik slaak een zucht.

Zo onzichtbaar voor iedereen, maar ik voel de pijn tot aan mijn kleine teen.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

GEEN ENERGIE

Geen fut meer,

Mijn energie is weg, ik zoek onder de tafels en stoelen.

Begin me aardig moe te voelen.

Sombere dagen in de lente trekken voorbij.

Niemand goed gestemd of blij.

De regen valt maar neer.

Donkere wolken deken, elke dag weer.

Mijn lijf zeg, bekijkt het maar.

Reuma reageert en ik voel me naar.

Wanneer gaat de zon weer schijnen.

De warmte, het licht ons weer verblijden.

Ik trek me door de dagen heen.

Moeizaam, somber, mijn lichaam voelt gemeen.

Ik wacht op de zon, met zijn zonnestralen.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

ALFABET FIBROMYALGIE

F=Frustrerend-dat je bijna niets meer kan, je voelt je zo stijf en stram.

I=Isolatie-mensen die je niet begrijpen, je voelt je zo lam.

B=Boos-op alles, je bent zo broos.

R=Radeloos-fibro is niet waar ik voor koos.

O=ongeloof-Dat je dit overkomt, het is een blaam.

M=moeizaam-Alles gaat met pijn, en zo langzaam.

Y=ynde- van onze latijn hoe kunnen we dit keren.

A=acceptatie-Dat is iets wat we moeten leren.

L=lamlendig-In lijf en lendenen, dit willen we niet zijn.

G=gammel-Elke dag beroerd, en heel veel pijn.

I=inspanning-Kost ons veel energie, zo moeilijk en zwaar.

E=eindeloos-De pijn elke dag weer en soms niet meer draagbaar.

Geschreven door Paula Waterbeek @copyright

Fibromyalgie

Je stap uit je bed dan denk je, nee dit wordt vandaag geen pret.
Begin van de ziekte is gekomen, er wordt iets van je afgenomen.
Pijn, stijf, je hele lichaam doet zeer, elke dag keer op keer.
Het is zo acuut, je schrikt je word angstig, het is zo resoluut.
Dan een tijd van onderzoeken en testen het is een feit.
Je hebt te doen met fibromyalgie, en niemand die het ook maar ziet.
Je lacht je bent vrolijk,ziet er goed uit, dan zegt iedereen, zo olijk.
Hahaha ja jij ziek??, ik kan het niet geloven, ik zie het niet eens aan je ogen.
Je slaakt een diepe zucht, en denkt ja en nu het is echt, en geen klucht.
Want je kunt bijna niets, geen huishouden, niet je werk, alleen een stukje op de fiets.
Lopen het gaat, vermoeidheid neemt de overhand, want de pijn die vertraagd.
Pijn, ja pijn elke dag overdag en in de nacht, het is niet meer leuk en fijn.
Je wilt zo graag zijn begrepen, maar nee het voelt zo benepen.
Het gevoel dat je de boel belazerd, terwijl het niet zo is, het geeft zo'n waardeloos gevoel.
Je wilt zo graag, maar die eeuwige pijn, je wilt het niet, het mag niet zo zijn.
Je bedrijf opgegeven, je hebt even geen zin meer in het leven.
Onbegrip om je heen, mensen veroordelen jouw als menig een.
Stress en vocht, wisselende temperaturen, kou en tocht.
Langdurige arbeid, kracht, huishouden, zijn enkele ingrediënten en dat is een feit.
Die het ons moeilijk maken, de pijn verhoogd maar je hoort mijn niet klagen.
In de ziektewet, alles is weg, je droom je leven je hebt gewoon even pech.
Tranen vloeien, maar ik laat ze niet zien, mijn eigen gevoel niemand begrijpt het, het heeft geen doel.
Doorgaan is het motto, dat is het leven en geen trekking uit de lotto.
Mij hoor je niet klagen, ik vloek wel en schreeuwt het soms uit, tot ver over de daken.
Maar ik zal bijna geen krimp geven want fibromyalgie hoort bij mijn leven.
Huilen van pijn en dagen van het niet kunnen, ik wil dit niemand gunnen.
Ik zit dan thuis als ma flodder languit op de bank voor de buis.
Weg van de wereld afgesloten van iedereen en in mijn eigen wereld gedoken.
Maar helaas het mag niet baten, door mijn sterke innerlijk en kracht, hoor je me nog steeds niet klagen.
Ja stom misschien, of is het een kwestie van overleven, dit is echt niet overdreven.
Helaas het is weer op mijn lichaam gewroken en beide schouders zijn ontstoken.
Je gaat maar door en door en je krijgt geen feedback, waar is nu het juiste luisterend oor.
Het is een feit, ik zal ermee moeten leven geen probleem, het is juist dat datgene waarvoor je pleit.
Een luisterend oor, het begrepen worden door je medemens is zo'n belangrijk gehoor.
Het geef niet ik laat het achter mij, mijn leven gaat door, wel of geen gehoor.
Ook ik heb het recht op een gelukkig leven, zoals iedereen, op deze wereld en dat is een gegeven.

Geschreven door Paula Waterbeek @copyright

Verloren

Wat een weer.
Zo'n ommekeer.
Het doet zo zeer.
Ik kan niet meer.
Plots die pijn.
Gemeen zo venijn.
Het voelt niet fijn.
Zo wil ik niet zijn.
Je voelt je verloren.
Niets kan je bekoren.
Van niemand wil je iets horen.
De pijn is niet te smoren.
Dagen duren lang.
Het maakt je zo bang.
Dat dit zo gebeuren kan.
De ziekte neemt je in de ban.
De zon mag komen.
Dan even weer bijkomen.
Over die pijn heen komen.
En voelt je weer ingenomen.
Tijd zal het leren.
Het weer zal weer keren.
Mijzelf weer hanteren.
In mijn energie investeren.
Dan even geen pijn.
Mezelf kunnen zijn.
Voelt altijd weer fijn.
Dankzij de zonneschijn.