...Persoonlijk...

Mishandeling

Ik word geslagen en geduwd, en op de trap gesmeten.
Verlamd van angst, wordt mijn keel dicht geknepen.
Ik zie een ziedende man, ogen vol met haat, die mij makkelijk hebben kan.
Ik verlies het geluid en licht, zie alleen dat ziedend gezicht.
Mijn moeder zit aan tafel, rustig te kijken.
Mijn vader weet van geen wijken, en voel mij bezwijken.
Schreeuwend gilt hij, IK MAAK JE DOOD.
Ik voel mij mat, en machteloos.
Zijn handen omklemmen mijn keel.
Geen lucht, geen lucht, ik kan niet veel.
Alleen omdat mijn geliefde belde met kerst.
Vond hij belachelijk en gezwets.
Dit IS,....WAS mijn vader, die ik nu zo haat.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Klasgenootje

Je schooltijd, een deel van je leven.

Schooltijd,een lange tijd geleden.
Plots uit het niets, komt er een mail en dan klikt er iets.
Je bent blij en verrast, een vrolijk nood wat in je leven past.
Toen waren we nog jong, klasgenoten van elkaar.
Het leven met onverwachtse elementen, het voelt best wel raar.
Er ontpopt zich een lieve vrouw, met een hartje van goud.
Ook zij draagt haar kruisje,veel meegemaakt dan komt ze bij jou.
We praten honderd uit, veel begrip aan wederzijdse kanten.
Het leven weten we te beleven,als bomen die zich zaaien en verplanten.
Een bijzonder moment voor ons, ervaren het als ongekend.
Verwondering telkens weer, begrip steeds meer en meer.
Ze is een aardige vrouw, een lieve meid.
Zo zie je maar, de wereld kent geen tijd.
Jaren zijn er verstreken, en het is gebleken.
Veranderen doen we allemaal, een ieder met zijn eigen verhaal.
De wereld is o zo klein, zo bijzonder, ik ervaar het als fijn.

Geschreven door Paula Waterbeek @copyright

Mijn zoon

Een lieve rustige vent, die behoorlijk door zijn mams is verwend.

Hij is relaxt, en soms wat lui, af en toe heeft hij ook wel eens een gekke bui.

22 lengtes jong, al heel wat doorgemaakt, waar hij zeker voor staat.

Trots dat ik als moeder op hem bent, want ik ben degene die hem als geen ander kent.

Hij heeft veel moeten knokken voor zijn eigen ik, en kijk zijn missie is voltrokken.

Ja hij heeft jaren voor zichzelf moeten geven, een ware strijd gelukkig niet alleen, maar toch heeft hij veel verbeten.

Hij is nu geworden zoals hij is, een fijne gozer, waar ik trots op ben, hem zeker ook heel erg mis.

Want ook hij staat nu op zijn eigen, in een heel nieuw leven.

Gezondheid, liefde en heel veel geluk dat is mijn wens wat ik aan hem wilt geven.

Ja mijn knul nu volwassen, een stoere gozer, daar is hij nu tot uit gewassen.

Ik ben een trotse mams, en blij, ik mag zeggen "ja mijn zoon is ook een beetje van mij".

Geschreven door Paula Waterbeek @copyright

MIJN DOCHTER

Mijn dochter, zo mooi en blank.

Haar groene ogen, en haar lijf zo rank.

Haar zichtbare mysterie, hangt om haar heen.

Een warme gloed glijd over haar als een zweem.

Haar betoverende lach, laat ze zien elke dag.

Zo engelachtig kan ze zijn,

Ze geeft mij zoveel warmte en geluk.

Ik ben zo blij en dankbaar,
dat zij mijn dochter mag zijn.

Geschreven door Paula Waterbeek @copyright

WAAIER

Een waaier uit Barcelona,

wuift mij heerlijke koelte toe.
Als een echte singnorina,
loop ik op de Ramblas,
met gedachten waar naar toe
Het was bijzonder warm,
wel 45 graden.
En daar komt plots het idee.
We gaan even lekker varen, uitwaaien op de zee.
De wind vloog lekker door mijn haren.
En klik mijn waaier dicht,om haar in mijn tas te bewaren.
Terug naar Nederland, ging de waaier met mij mee.
Ik legde mijn waaier niet aan de kant.
De waaier had zijn dienst aan mij bewezen.
En staat nu in de kast, waar ik de waaier naar toe heb verwezen.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

DANSEN

Dansen, dwalen op de noten.
Dansen, wat heb ik toch genoten.
Dansen, op muziek.
Dansen, ik voel me zo blij.
Dansen, het maakt je even vrij.
Dansen, geeft me zoveel plezier.
Dansen, heerlijke vorm van vertier.
Dansen, ik laat me even gaan.
Dansen, ik voel me voldaan.
Dansen, een zegen wanneer het weer kan.
Dansen, dansen kan ik uren lang.
Dansen, ik geniet hier van .

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

NIEUW LEVEN

Avondje alleen gezellig op de bank.

De hondjes zitten aan mijn flank.
Mijn vingers strelend door hun vacht.
Mijn gedachten dwalend, dit is wat ik dacht.
Denkend, hoe het straks zal zijn,
Alleen met mijn bulletjes, mijn eigen huisje, mijn eigen domein.
Met al mijn nieuwe spulletjes.
Beginnend aan een nieuw leven.
Nieuwsgierig, verlangend hoe dat zal zijn.
Een stap in het diepe genomen.
Periode waarin mij veel is overkomen.
Uitkijkend naar het nieuwe, en de rust.
De ochtend wat mij doet ontwaken
en mij wakker kust.
Geduld en nog maar heel even.
Uitkijkend naar mijn nieuwe leven.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright.

ITS ME

Ik kijk mijzelf aan..

En hoor mijn naam.
Vol ongeloof ben ik aan het staren.
Ik hoor mij zeggen.
DIT BEN IK NIET, DIT BEN IK NIET.
De moeheid in mijn ogen.
Mijn lijf zwaar en dik.
Een uitstraling, zonder vermogen.
Ongelukkig, vlak, mat, uitdrukkingloos.
Wat was er met mij loos???
Jaren van heel diep ongelukkig zijn.
Elke dag, op mijn tenen lopen.
Strijden, strijden, ga dood van de pijn.
Vechten voor mijn eigen persoonlijkheid, voor waardering en respect.
Niets van dit alles, het heeft mij zwaar genekt.
Eindelijk ben ik verlost, en mag ik gelukkig zijn.
Wat ben ik nu geprezen, een ander lijf een ander leven.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

OVERWONNEN

Overwonnen,

Huilen van geluk.
Mijn dag kan niet meer stuk.
Alles overwonnen, en de zaak
met glorie gewonnen.
Dank aan steun van verschillende instanties, en aan mijn advocaat.
Maar vooral mijn dank aan mijn Hans, mijn steun en toeverlaat.
Mijn dank aan mijn lieve dochter, die meteen haar hulp bood.
En mij hielp uit directe nood.
Het strijden is na jaren voorbij gestreven.
Positief nu verder, met mijn lieve Hans in mijn leven.

SAMEN MAKEN WE ELKAAR STERK.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

MIJN VADER

Een vader moet je voorbeeld zijn.

Een vader is om van te houden.

Een vader is om te vertrouwen.

Een vaders is waar je op kan bouwen.

Een vader is je held.

Een vader is je zelfbeeld.

Een vader is voor mij helaas niet dit beeld.

Mijn zelfbeeld is gebarsten.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Ooit

Ooit was jij de man van mijn dromen.

Alleen het heeft niet zover mogen komen.
Na 25 jaar raken wij gescheiden.
Daarna, begon letterlijk het leiden.

In ons huwelijk heb je altijd gezegd.

Gaan wij ooit eens scheiden, dan geen dikke pret.
Belofte deed je mij toe komen.
Zonder te blozen en te honen.
Koud en meedogenloos.
Jouw woorden," ik maak je "kapot"

Ruim 10 jaar verder.

Misgunt je mijn geluk.
Zet je stap, en maakt alles stuk.
Liegen en bedriegen, ook naar je kinderen.
Ik laat mij hierdoor niet meer hinderen.

Je bent nu te ver gegaan, met wat je mij heb aangedaan.

Ik zal strijden, met mijn hart en ziel.
En blijf rechtop staan, zeer stabiel.
Mij eronder krijgen, gaat jou zeker NIET lukken.
Allen moet ik ruimen, jouw brokstukken.

Ik heb recht op mijn eigen geluk

Dat krijg jij never stuk.
Ik zal blijven staan en dit overwinnen.
Mij herpakken en herwinnen.

Het enige wat jij schept met deze daad.

Is niets anders dan ontzettende haat.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Me tata,

Me tata Lou.

Een man uit mijn leven,
zoveel van zijn hart gegeven.
Als kleine meid kwam ik al over de vloer.
Een warm hart werd mij toe gedragen.
We kregen een bijzondere band, onzichtbaar begrip en respectvol.
Bijzondere momenten hebben wij mogen beleven.
Het mooiste kado was op Curacao.
Een warm onthaal en je glimlach,
verraste mij op Michiels baai, ik was zo blij als een kind.
Dat was het mooiste kado wat jij me hebt gegeven.
Het zit in mijn hart en koester dit mijn hele leven.
De liefde, warmte en begrip wat mijn eigen vader mij nooit heeft geven.
Dat gaf jij, dat maakt het ook zo bijzonder voor mij.
Een jaar geleden ben je heen gegaan, een afscheid zo intens, liefdevol met veel verdriet.
Maar de herinnering blijft en koester ik, je zit in mijn hart.
Tata Lou, me kurason, misti mabo
Liefs, Paula

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

WESPEN

Zoemende schepsels.

Speels en rebels.

Geniepig en klein.

Een zoemend festijn.

Zwart geel en vel.

Spelend hun spel.

Dronken van vruchten.

wat ze graag lusten.

Worden prikkelbaar.

Zijn niet betrouwbaar.

En dan die steek.

Je raakt van streek.

Het gif stroomt in je bloed.

Je voelt je niet goed.

Je voelt je naar.

Het lichaam doet raar.

Last van ademnood.

Langzaam ga je dood.

Je zit in hoge nood.

De allergie is te groot.

In een hazenjacht.

Naar het IC gebracht.

Je wilt overleven.

Het is om het even.

Met moed en kracht.

Krijg ik de overmacht.

Geen sensibilisatie.

Helaas ik krijg geen gratie.

Kwestie van overleven.

Het is niet overdreven.

Uitkijken waar ik ben.

Blijvend attent.

Hoe wonderlijk zijn deze dieren.

Die je leven kunnen verstieren.

Het is een gegeven.

Ik wil dit nooit meer beleven.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

MIJN EIGEN IK

Mijn eigen ik.
Ik schrik.
Is geweken.
Een groot vraagteken.
Opzoek naar mijzelf.
Het gaat niet vanzelf.
Zoveel gegeven.
Zo bedreven.
Mijzelf aan de kant gezet.
Mij eigen belet.
Aan velen hulp geboden.
Van alles aangeboden.
Dan het gegeven.
Het profiteren.
Manipuleren, intimideren.
Alles hebben geslikt.
Wat heb ik mezelf geflikt.
Heb me goed laten nemen.
Met ieders zijn problemen.
Zo stom geweest.
Geworden mijn kwelgeest.
Mijn gevoelsleven verdwenen.
Het is me ontnomen.
Alles verloren.
De grond in geboord.
Vanaf dat ik werd geboren.
Was het leven al ontspoort.
Overleven in mijn bloed.
Wat ik altijd maar doet.
Ik wil zo graag mijzelf weer zijn.
Maar ik verrek van de pijn.
Ik voel me ontzettend klein.
Ik schrijn in stilte.
En voel alleen die kilte.
Grote harten zeer.
Ik wil een ommekeer.
Voor mezelf gaan.
Ik laat een traan.
Waar is mijn eigen ik.
Ik schrik en slik.
Ik ga op zoek.
Mijn verleden is een gesloten boek.
Nu gaan in dit heden.
Moe gestreden.
Maar ik heb nog kracht.
Ga door ongeacht.
Wat het leven me heeft gebracht.
Het goede volbracht.
Mijn eigen ik.
Ik schrik.
Mijzelf terug vinden.
Zal het ondervinden.
Tijd zal het leren.
Mijzelf adopteren.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

TANDARTS ANGST

Controle ben ik kwijt.

Tanden in mijn lip, ik verbijt.

Het zweet langs mijn ruggengraat.

Een traan over mijn wang.

Mijn God wat ben ik bang.

Ik tril en ben gespannen.

Me niet kunnen ontspannen.

Ik ben verward en verstijfd.

Geen controle over mijn lijf.

Ik hoor stemmen tegen mij praten.

Maar het mag gewoon niet baten.

Geluid van het boren klinkt in mijn oren.

En dan die pijn die verschrikkelijke pijn.

Het is niet fijn om bij de tandarts te zijn.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

SPOTJE

Spot mijn lapjes poes, een lieve snoes.

8 jaar mocht ze bij mij zijn.

Genoten, al spinnend, ze had het fijn.

Spot is een wilde kat.

Voor niemand bang, maar een grote schat.

Vechten kon ze als geen ander.

Wilde temperament, snel, scherp en schrander.

Geen dierenarts kon haar aan.

Maar met mij, haar baasje was ze heel begaan.

Ik kon haar karakter begrijpen.

Anderen wilde ze gewoon met haar klauwen grijpen.

Spinnend, vrolijk ging ze door het leven.

Koos haar eigen pad in de natuur,

om daar van alles te beleven.

Muizen, ratten, vogels niets was voor haar te gek.

Zelf een gevecht met een pitbull, en had zijn oor in haar bek.

Spot was geen gewone poes, maar een wilde, lief en een dikke snoes.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

MIJN BLAUWE DOBBELSTEEN

Ik vond het spelen bij me oma altijd fijn.

En mocht altijd graag bij haar zijn.

Zij had een grote tinnen doos.

Waar mij kleine vingers tussen de knopen vloog.

Daar vond ik een mooie blauwe dobbelsteen.

Die altijd tussen de knopen verdween.

Mijn oma heeft de dobbelsteen aan mij gegeven.

En reisde met mij mee, door mijn hele leven.

Overal ging deze dobbelsteen mee.

Zelfs ver weg en kilometers over zee.

Mijn oma, is in mijn kinds tijd overleden.

Ik denk nog steeds aan haar, en zal haar nooit vergeten.

Maar hoe het ook zij, deze dobbelsteen bleef altijd bij mij.

Nooit heeft zij een mooi plekje gekregen.

Heb haar zelfs niet aan een ketting geregen.

Waar ik was, de dobbelsteen kwam altijd te pas.

Zij had een mooie glazige blauwe kleur.

En bracht altijd in mijn leven wat fleur.

Een wonder mag het zeker wezen, dat de dobbelsteen altijd bij me is gebleven.

Ik groeide op en reisde door het land, en al was ik mijn dobbelsteen vergeten.

Wonderlijk waar de dobbelsteen ook was, het liet zich altijd van hem weten.

Het gevoel dat deze dobbelsteen, mijn oma was.

Ze gaf mij altijd een vertrouwd gevoel, wanneer ik de rode stippen van de dobbelsteen las.

Mijn leven van kinds af aan, ging nooit over rozen.

Veel meegemaakt, veel verdriet het was uit ten boze.

Maar ik denk dat mijn oma haar geest, altijd in deze dobbelsteen is geweest.

44 jaar later werd mijn geluk opnieuw geboren.

En opdat moment ben ik mijn dobbelsteen verloren.

Ik voel me gelukkig en vertrouwd, en heb nog maar pril weer een heel fijn leven opgebouwd.

Nee ik heb de dobbelsteen, mijn oma niet meer nodig.

Deze mooi blauwe dobbelsteen is nu in mijn leven overbodig

Maar mijn oma zal ik zeker nooit vergeten.

Ze blijft bij mij, in mijn hart nu en tot in het heden

Geschreven door Paula Waterbeek @copyright

Scheiding

Je trouwt en je denkt gelukkig te zijn.
Dan die ene opmerking vergeet ik nooit en het deed mij pijn.
"Als we ooit gaan scheiden, dan zal jij je hele leven gaan leiden". Ik zal je kapot maken zodat jij mij niet kan schaden".
Na 23 jaar komt de scheiding, kommer en kwel geen van ons neemt de leiding.

Jaren daarna komt de strijd en zijn waarschuwing klinkt in mijn oren.
Ik ga er bijna onderdoor maar godzijdank de advocaat wilde mij horen.
Eindelijk win ik de strijd, ga een nieuwe toekomst in en ben verblijd .
Maar helaas mijn geluk mag gewoon er niet komen, want de strijd is weer aangenomen.
Hij maakt zijn woorden waar, mijn geluk en toekomst zijn in gevaar.
Maar ik laat hem niet van mij winnen, en ik zal er iets op moeten verzinnen.
Het recht zal gaan zegevieren en mijn geluk laat ik niet door hem verstieren.
Maar een strijd moet ik wederom gaan leveren dat is een feit, het is nu alleen een kwestie van tijd.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Klein

Mijn naam Paula betekend klein.

Maar hoe klein moet ik zijn.
Alles is al vergeven.
Emotioneel, lichamelijk, maatschappelijk mijn leven.

Een nieuw geluk heb ik hervonden.
Maar ben wel erg gebonden.
Geen levensbestaan opbouwen.
Heb totaal geen vertrouwen.

Lichamelijk heel zwak.
Maatschappelijk platzak.
Werken kan ik wel vergeten.
Daar heb ik nu mijn leven voor gegeven.

Maar hoe klein moet ik zijn.
Het klinkt als een refrein.
Ik ben al ingetogen.
En niet meer zo bewogen.

Geen ondernemerslust meer.
Maatschappelijk heb ik een grote afkeer.
Maar oooo wat doet het zeer.
Het kost mijn hoofd en hartenzeer.

Maar hoe klein moet ik zijn.
Het heeft zo moeten zijn.
Ik heb nu een gelukkig leven.
Dat doet me weer herleven.

Met al mijn ongemakken.
Weet ik weer van aanpakken.
Maar ik zal altijd in dit leven.
Klein zijn in al mijn beleven.

Ik durf nu weer te genieten.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Mijn beste vriendin.

Jij, mijn beste vriendin.

Zij geeft me weer levenszin.

Wij zijn vriendinnen al jaren.

Hebben liefde en leed aan ons voorbij zien varen.

We waren dagelijks bij elkaar.

Nu op afstand het voelt zo raar.

Maar bellen doen we bijna dagelijks.

Dat geeft ons gemis iets dragelijks.

Onze momenten koesteren we diep.

Denken terug, hoe ons leventje verliep.

Op afstand blijven we nog steeds vriendinnen.

Ongeacht wat anderen van ons vinden .

We steunen en helpen elkander.

Soms zijn we elkaars tegenstander.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Burnout

Mijn hoofd zit vast,dit is niet wie ik was.
Het zit me behoorlijk dwars.
Ik wil zo graag weer degene zijn,die gaat als een trein.
Nee, hoe ik nu ben dat voelt zeker niet fijn.
Ik ben een beetje aan het einde van mijn latijn.
Het me continu me maar bewijzen.
Voor wie en wat,altijd dat vingertje naar me laten wijzen.
Nee, dit wil ik niet weer, het kan gewoon niet meer.
Ik kan gewoonweg niet alles op me nemen.
Dat is geen goed streven, en is keer op keer bewezen.
Hierdoor pleeg ik telkens afbreuk op mijn lichaam en geest
Dat is al mijn hele leven lang al zo geweest.
Iedereen maak maar gebruik van mijn goedheid.
Maar niemand ziet dat dit niet mijn geest bevrijd.
Ik wil nu gewoon eens lekker door het leven.
Ook door iets van mij te geven, maar hallo ik ben er ook nog even.

Iedereen ervaart pijn in zijn leven, maar ik hoef toch niet alles van mij weg te geven.
Ik wil ook liefde, warmte, begrip en respect beleven.
Mijn lichaam is een wrak, ik ben werkelijk totaal uitgekakt.
Het geeft neerslag op mijn dagelijks leven.
En iedereen blijft maar vergen en van me nemen.
Ik heb genoeg van mij laten beroven,en moet nu aan mijzelf een ding beloven.
En dat is nu voor mij zelf gaan, en ook in mijn eigen IK gaan geloven.
En hopen dat mijn dierbaren hierin mee zijn begaan.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Het heden

Afscheid van het oude leven.

Het nieuwe leven doen herleven.
Niet achteruit kijkend.
Maar naar het nieuwe reikend.
Het verleden is geweest.
Gaat het nieuwe leven aan, onbevreesd.
Sluit het oude af, misschien verward.
En open het nieuwe met je hart.
Sla je herinnering op.
Begin het nieuwe, rechtop.
Het verleden is geleden.
Een nieuwe begin is het heden.
Geluk, liefde, moed en kracht.
Dat is wat ik in het heden verwacht.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Mijn moeder

Mijn moeder,Een vrouw die ik niet ken.
Heeft mij nooit de liefde gegeven,waar een kind naar smacht.
Geen knuffel, nooit geen arm om mij heen.
Ooit vertelde ze mij, heel gemeen."Toen jij werd geboren, heeft dit mijn nooit bekoren".
Ze liet mij alleen, heeft mijn kinds zijn ontnomen.
Mijn jeugd heb ik verloren.
Ik moest altijd voor mijzelf zorgen.
En knokte mij er door heen.Ik hield dit altijd voor iedereen verborgen.
Geheimen met zeer ernstige zorgen.
Al dit alles, heb ik dit weten te overleven.
Afscheid heb ik van haar genomen.
En zal nooit meer haar zien of horen.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Loslaten

Je voelt je moe, de pijn slaat toe.

Je ogen vallen dicht, je ziet nu even geen licht.

De dagen verstrijken, je blijft maar lijden.
Het doet zo zeer, elke dag keer op keer.
Slapen, slapen dat is wat je wil.
Je kan niet anders het is een zware pil.
Maar diep, heel diep van binnen,begint er iets te ontginnen..
Dan de verwardheid die komt,je gelooft het niet het is waar, verdomd.
Een duidelijk signaal komt naar boven,je durft het bijna niet te geloven.
Je denkt nee dat kan niet zo zijn, niet bij mij want het geeft zo veel pijn.
Tranen biggelen over mijn wangen,als een kraan wijd open, ik voel een verlangen.
Want, er is een heel groot gemis.
Zo erg dat mijn lijf er stuk van is.
Mijn hart is gebroken het doet zo zeer,ik wil ze omarmen, dan denk ik weer.
Het moet zo zijn, ze hebben het fijn.
Maar voor het eerst van mijn leven,moet ik ze aan het leven over geven.
Is dit nu de loskoppeling van ouder en kind??.
Het zielverband wat ons zo aan hun bind.
Door het gevoel van mij af te schrijven,weet ik dat ze in mijn hart zullen blijven.
Contact per mail of sms is ook heel fijn.
Ik kom met mijn gevoel en verstand wel in het rein.
Maar het geeft even zo'n neerslag, dat doet zo'n pijn.
Ik laat het los, en moet het aan mezelf over geven.
Een vervelend stukje verwerking uit mijn leven.
Maar na een paar dagen rust, is daar het licht die me kust.
Dan ontwaak ik de dag, zo licht en vrolijk met een zonnige lach.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

1 jaar samen

Dat kunnen wij beamen.

Met een gezellig feest.
Familie en kinderen bij ons geweest.
Koffie en gebak stonden klaar.
Daar kwam de familie aldaar.
Het zonnetje liet zijn stralen,
op onze feestelijke hoofden dalen.
Na een hele dag staan te koken
Werd er met het feest besloten.
Dat het eten zeer smakelijk was.
En ja dan die grote overgebleven afwas.
Heerlijk genieten, gegeten en gedronken.
Hebben wij ons samenzijn kunnen beklonken.
Maar nu moe en voldaan.
Hebben wij het feest goed doorstaan.
Foto's gemaakt, emoties geraakt .
Kijken we terug op een super gezellig feest.
Na genietend, ja het is geweldig geweest.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

2008

Ja, 2008 wat wordt er van ons verwacht.
Even nog een terugblik in 2007, op mijn zo bewogen leven.
Er is veel, te veel gebeurt een jaar om te vergeten, ik heb mijn kalender verscheurd.
Ziekte, ellende, scheiden, veel gehuild een jaar om te schrijnen.
Maar ook een ommekeer in mijn leven, heeft het jaar 2007 mij gegeven.
Ik ontmoete een hele lieve man, waar ik nu mijn leven voor geven kan.
Een andere omgeving, een nieuwe start, het was de juiste tijd en ingeving.
Gaan op een nieuw levenspad en geluk, het oude leven kapot en uit elkaar gerukt.
Maar elke dag geniet ik des te meer, wanneer ik wakker wordt naast mijn lief, ik realiseer het keer op keer.
Dat dit zo heeft moeten zijn, dit nieuwe leven, liefde warmte het voelt zo fijn.
Maar wat wordt er van ons verwacht in dit nieuwe jaar 2008.
Mijn motto, ik leef om te leven en niet door anderen zoals hun het willen beleven.
Genieten van elke dag, geluk liefde en gezondheid, dat is wat ik me wensen mag.
Samen met mijn vriend, duiken wij een nieuw fijn leven in, dat hebben wij zeker verdiend.
2008 is een jaar voor ons, genieten, gelukkig leven, gezond moed en kracht.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Mijn verjaardag

Morgen 29-01-08 wordt ik 44 jaar.

Ja het voelt wel een beetje raar.
Mijn gedachten zijn leeg.
Nee, morgen is het nog geen feest.
Een dag van gedachten, en wisselende gevoelens.
Voor het eerst zonder mijn kinderen.
Misschien zullen ze deze dag niet herinneren.
Mijn vriendinnen, heel ver uit de buurt.
Ik zal niet weten hoelang deze dag duurt.
Een voorbereiding voor het feest a.s zaterdag.
Ik treed deze dag met op mijn gezicht een glimlach.
Mijn lieve vriend die op zijn verjaardag ons feest vieren mag.
Familie, vrienden, kennissen kunnen over de gehele dag komen.
Eten, drinken hapjes het mag hun bekomen.
Maar een ding durf ik niet te dromen, de hoop dat mijn lieve kids op dit feest willen komen.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright