...Reuma...

Verslagen
Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Ongeloof
Gewoon accepteren, wat ik moet leren.
De slechte dagen, is niet te verdragen.
Pijn, machteloos, vooroordelen, is niet te delen.
Niemand die het aan je ziet.
Het geeft je zoveel verdriet.
Het oordeel van menigeen is aldaar.
Zichtbare gebreken dat is achtbaar.
Maar reuma waar wij onder lijden.
Is voor niemand te benijden.
Met slechte dagen ben je thuis.
Op de bank, onder een deken voor de buis.
Velen dagen dat je bijna niets meer kan .
Je wilt zo graag, de pijn, je baalt ervan.
Ik wil zo graag spontaan in een auto kunnen rijden.
O maar even mijn kinderen te komen verblijden.
Maar je bent aan huis gebonden.
Energie opladen, om verder te gaan ongeschonden.
Ik voel me zo verward en zo moe.
Ik ben aan een pijnloze dag toe.
Maar helaas staat dit niet te gebeuren.
Jammer helaas deze ziekte is te betreuren.
Meestal ben ik positief, maar nu even niet.
Ik heb een kruk moeten halen, mijn gedachten dwalen.
Het is een ondersteuning voor mijn slechte dagen..
Maar ik ben nog zo jong ik wil dit nog niet dragen.
Daar komt acceptatie om de hoek kijken.
Leer het nu, doe het nu, het zal je verblijden.
Heel mijn leven zal ik moeten strijden.
Tegen pijn, vooroordelen, niets meer kunnen,
het is niet meer te vermijden.
Ja het valt zo tegen, soms kan je er niet meer tegen.
Maar liefde, positiviteit, proberen genieten, is zeker af te wegen.
Om vrolijk met weinig energie door te gaan in dit leven.
Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Ik heb Pijn
Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Mijn
gevoel
Ik zit op mijn luie stoel.
En denk wat is nu mijn
doel.
Een fijne dag, zonder pijn dat is wat ik bedoel.
Ik
kijk om me heen, rust, genieten ,ontspanning is wat ik voel.
Mijn
gedachten zijn leeg,mijn lijf is zwaar van de oefeningen die ik
kreeg.
Wat is nu mijn streven, mijn gedachten gaan nog heel even.
Gewoon een heerlijk pijnloos leven, vol liefde en geluk dat is
mijn streven.
Ik verzamel moed en kracht om door te zetten met alle macht.
Gemakkelijk zal het niet zijn, maar vandaag even
geen pijn.
Poedelen in het bronwater, lekker genieten je hoort
het geklater.
Het water 37 graden, heerlijk zout, je voelt even
geen gewicht, ik laat lekker alles even varen.
Gewoon doen het
mag, lief voor jezelf zijn, schaamteloos het voelt erg fijn.
Niemand
pakt dit van me af, het klinkt misschien heel erg maf.
Voor
jezelf leren opkomen, een leer proces in het leven, ik begin het nu
te tonen.
Altijd voor anderen klaar hebben gestaan, en wat stalen
ze weg, al mijn eer en faam.
Egoïstisch, ikke ikke en de rest kan
stikken.
Maar wanneer de tijd eindelijk voor mij was gekomen,
wordt plots alles van je afgenomen.
Nu even niet, ik laat me niet
meer gebruiken, ik laat mijn gedachten even verstuiven.
De tijd
voor mij, is nu eindelijk aangebroken.
Ja ik kan nu genieten van
het leven, steeds meer waar ik nu aan hebt geroken.
Oefeningen,
rust, relaxen, genieten, lavendelen en in het bronwater, ik hou dit
vast ook voor later.
Genieten van alles wat aan ons wordt
gegeven, ja dat is nu mijn leven en mijn streven.
Geschreven door Paula Waterbeek@copyright
Ontdaan

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Pijn
Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

REUMA
Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

GEEN ENERGIE
Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

ALFABET FIBROMYALGIE
Geschreven door Paula Waterbeek @copyright

Fibromyalgie
Je stap uit je bed dan denk je, nee dit wordt vandaag geen pret.
Begin van de ziekte is gekomen, er wordt iets van je afgenomen.
Pijn, stijf, je hele lichaam doet zeer, elke dag keer op keer.
Het is zo acuut, je schrikt je word angstig, het is zo resoluut.
Dan een tijd van onderzoeken en testen het is een feit.
Je hebt te doen met fibromyalgie, en niemand die het ook maar ziet.
Je lacht je bent vrolijk,ziet er goed uit, dan zegt iedereen, zo olijk.
Hahaha ja jij ziek??, ik kan het niet geloven, ik zie het niet eens aan je ogen.
Je slaakt een diepe zucht, en denkt ja en nu het is echt, en geen klucht.
Want je kunt bijna niets, geen huishouden, niet je werk, alleen een stukje op de fiets.
Lopen het gaat, vermoeidheid neemt de overhand, want de pijn die vertraagd.
Pijn, ja pijn elke dag overdag en in de nacht, het is niet meer leuk en fijn.
Je wilt zo graag zijn begrepen, maar nee het voelt zo benepen.
Het gevoel dat je de boel belazerd, terwijl het niet zo is, het geeft zo'n waardeloos gevoel.
Je wilt zo graag, maar die eeuwige pijn, je wilt het niet, het mag niet zo zijn.
Je bedrijf opgegeven, je hebt even geen zin meer in het leven.
Onbegrip om je heen, mensen veroordelen jouw als menig een.
Stress en vocht, wisselende temperaturen, kou en tocht.
Langdurige arbeid, kracht, huishouden, zijn enkele ingrediënten en dat is een feit.
Die het ons moeilijk maken, de pijn verhoogd maar je hoort mijn niet klagen.
In de ziektewet, alles is weg, je droom je leven je hebt gewoon even pech.
Tranen vloeien, maar ik laat ze niet zien, mijn eigen gevoel niemand begrijpt het, het heeft geen doel.
Doorgaan is het motto, dat is het leven en geen trekking uit de lotto.
Mij hoor je niet klagen, ik vloek wel en schreeuwt het soms uit, tot ver over de daken.
Maar ik zal bijna geen krimp geven want fibromyalgie hoort bij mijn leven.
Huilen van pijn en dagen van het niet kunnen, ik wil dit niemand gunnen.
Ik zit dan thuis als ma flodder languit op de bank voor de buis.
Weg van de wereld afgesloten van iedereen en in mijn eigen wereld gedoken.
Maar helaas het mag niet baten, door mijn sterke innerlijk en kracht, hoor je me nog steeds niet klagen.
Ja stom misschien, of is het een kwestie van overleven, dit is echt niet overdreven.
Helaas het is weer op mijn lichaam gewroken en beide schouders zijn ontstoken.
Je gaat maar door en door en je krijgt geen feedback, waar is nu het juiste luisterend oor.
Het is een feit, ik zal ermee moeten leven geen probleem, het is juist dat datgene waarvoor je pleit.
Een luisterend oor, het begrepen worden door je medemens is zo'n belangrijk gehoor.
Het geef niet ik laat het achter mij, mijn leven gaat door, wel of geen gehoor.
Ook ik heb het recht op een gelukkig leven, zoals iedereen, op deze wereld en dat is een gegeven.
Geschreven door Paula Waterbeek @copyright

Verloren
Wat een weer.
Zo'n ommekeer.
Het doet zo zeer.
Ik kan niet meer.
Plots die pijn.
Gemeen zo venijn.
Het voelt niet fijn.
Zo wil ik niet zijn.
Je voelt je verloren.
Niets kan je bekoren.
Van niemand wil je iets horen.
De pijn is niet te smoren.
Dagen duren lang.
Het maakt je zo bang.
Dat dit zo gebeuren kan.
De ziekte neemt je in de ban.
De zon mag komen.
Dan even weer bijkomen.
Over die pijn heen komen.
En voelt je weer ingenomen.
Tijd zal het leren.
Het weer zal weer keren.
Mijzelf weer hanteren.
In mijn energie investeren.
Dan even geen pijn.
Mezelf kunnen zijn.
Voelt altijd weer fijn.
Dankzij de zonneschijn.
Geschreven door Paula Waterbeek@copyright